Bercuhi Berberyan

Hiç düşünür müsünüz, insanoğlu hayvan yemeyi nasıl öğrendi acaba? Dünyada ilk var olduğu zamandan başlayarak, açlığı ilk hissettiğinde, ağzına neyi götürüp çiğneyeceğine ve yutacağına nasıl karar verdi?

Adalar, tarihsel mirası, kökleri binlerce yıla uzanan kurumlarıyla, şehir nüfusunun modernleşme sürecinde bir arada yaşama olgusunun en iyi örneğidir.

Yıllar önce ülkeyi terk etmiş olan bir çocukluk arkadaşımla, bir süredir yazışıyoruz. İlkokulda, aynı sırayı paylaştığım iki arkadaştan biri. Adresimi diğer sıra arkadaşımızdan almış. Ki o arkadaşım sık sık İstanbul’a gelebildiğinden, hem onunla hem benimle görüşebilme şansı var.

Zaman, hem pozitif hem negatif olan tek kavramdır. Hem derttir hem derman... Zaman her şeyin ilâcıdır. Zamanla hafifler acılar. Zamanla geçer. Zamanla unutursun. Hele biraz zaman geçsin. Bana biraz zaman ver vs. vs...

Beş duyumuzdan hangisi daha önemli sizce? Hiç düşündünüz mü? En klasik cevap olarak; “Hangisi eksilirse o önemli olur” denebilir.

Birkaç yıl önce “Vah Kınalı” adını verdiğim bir oyun yazıp sahnelemiştim. Pek tutan “Kınalı Ah Kınalı” oyunundan hemen sonra... İlki “Ah sen nasıl da vazgeçilmezsin böyle” anlamı içeriyordu, ikincisi de “Sana ne olmuş böyle” anlamındaydı.

İnsanoğluna kültürel evrimin yolunu açan ilk şey, bir taşıma kabı akıl etmesi olmalı. Yani içine bir şeyler konabilen bir şey. Küçük büyük deniz kabuklarından, meyve kabuklarından falan yola çıkılmıştır herhalde. 

Uygarlık ilerledikçe, teknoloji gelişip, hayatımızın ayrılmaz bir parçası oldukça, dokunma duygumuzu kaybediyoruz. Aslında, dokunmanın duygusal bölümünü kaybediyoruz demek daha doğru.

Kitlelerin, koskoca şehirlerin yok olması, bir tek kişinin kararına bağlı olabilir bazen. Bir bombanın patlaması, kararlı bir parmağın, bir düğmeye bastığı ana bağlıdır. Bir ormanın yok olmasının nedeni, tek bir kişinin, bir sigara içmeğe karar verdiği andır. Bir insanın denizde boğulmasının nedeni, denize girmeye karar verdiği andır.