Bercuhi Berberyan

Yorgo Andoniadis için...

Biz Adalılar, özellikle Burgazlılar çok üzüldük, hatta ağladık. Yangından yana buruktur içimiz bizim.

Ah ah... “Biz büyüdüüük ve kirlendi dünyaaa...” Ne güzel şarkıydı...

Ülke olarak, her şeyi abartmayı pek severiz. Bu ‘her şey’in içine gerçekten her şey girebilir. Olay, duygu, davranış, kavram, moda, fanatizm... Ne isterseniz ekleyebilirsiniz. 

Hiç düşünür müsünüz, insanoğlu hayvan yemeyi nasıl öğrendi acaba? Dünyada ilk var olduğu zamandan başlayarak, açlığı ilk hissettiğinde, ağzına neyi götürüp çiğneyeceğine ve yutacağına nasıl karar verdi?

Adalar, tarihsel mirası, kökleri binlerce yıla uzanan kurumlarıyla, şehir nüfusunun modernleşme sürecinde bir arada yaşama olgusunun en iyi örneğidir.

Yıllar önce ülkeyi terk etmiş olan bir çocukluk arkadaşımla, bir süredir yazışıyoruz. İlkokulda, aynı sırayı paylaştığım iki arkadaştan biri. Adresimi diğer sıra arkadaşımızdan almış. Ki o arkadaşım sık sık İstanbul’a gelebildiğinden, hem onunla hem benimle görüşebilme şansı var.

Zaman, hem pozitif hem negatif olan tek kavramdır. Hem derttir hem derman... Zaman her şeyin ilâcıdır. Zamanla hafifler acılar. Zamanla geçer. Zamanla unutursun. Hele biraz zaman geçsin. Bana biraz zaman ver vs. vs...

Beş duyumuzdan hangisi daha önemli sizce? Hiç düşündünüz mü? En klasik cevap olarak; “Hangisi eksilirse o önemli olur” denebilir.